ads1

  • Breaking News

    Pag-ibig sa Tinubuang Lupa

    Ang Pag-ibig sa Tinubuang Lupa ay isang tula na sinulat ni Andres Bonifacio na kanyang ginamit para himukin ang mga Pilipinong maging makabayan. Si Bonifacio ay mas magaling na madirigma kaysa sa isang manunulat ngunit pinatunayan niya na kaya niyang gumawa ng isang tula para sa kanyang minamahal na bayan.

    Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya
    sa pagka-dalisay at pagka-dakila
    gaya ng pag-ibig sa tinubuang lupa?
    Alin pag-ibig pa? Wala na nga, wala.

    Ulit-ulitin mang basahin ng isip
    at isa-isahing talastasing pilit
    ang salita’t buhay na limbag at titik
    ng isang katauhan ito’y namamasid.

    Banal na pag-ibig pag ikaw ang nukal
    sa tapat na puso ng sino’t alinman,
    imbit taong gubat, maralita’t mangmang
    nagiging dakila at iginagalang.

    Pagpuring lubos ang nagiging hangad
    sa bayan ng taong may dangal na ingat,
    umawit, tumula, kumatha’t sumulat,
    kalakhan din nila’y isinisiwalat.

    Walang mahalagang hindi inihandog
    ng pusong mahal sa Bayang nagkupkop,
    dugo, yaman, dunong, tiisa’t pagod,
    buhay ma’y abuting magkalagot-lagot.

    Bakit? Ano itong sakdal nang laki
    na hinahandugan ng buong pag kasi
    na sa lalong mahal kapangyayari
    at ginugugulan ng buhay na iwi.

    Ay! Ito’y ang Inang Bayang tinubuan,
    siya’y ina’t tangi na kinamulatan
    ng kawili-wiling liwanag ng araw
    na nagbibigay init sa lunong katawan.

    Sa kanya’y utang ang unang pagtanggol
    ng simoy ng hanging nagbigay lunas,
    sa inis na puso na sisinghap-singhap,
    sa balong malalim ng siphayo’t hirap.

    Kalakip din nito’y pag-ibig sa Bayan
    ang lahat ng lalong sa gunita’y mahal
    mula sa masaya’t gasong kasanggulan.
    hanggang sa katawan ay mapasa-libingan.

    Ang na nga kapanahon ng aliw,
    ang inaasahang araw na darating
    ng pagka-timawa ng mga alipin,
    liban pa ba sa bayan tatanghalin?

    At ang balang kahoy at ang balang sanga
    na parang niya’t gubat na kaaya-aya
    sukat ang makita’t sasa-ala-ala
    ang ina’t ang giliw lampas sa saya.

    Tubig niyang malinaw sa anak’y bulog
    bukal sa batisang nagkalat sa bundok
    malambot na huni ng matuling agos
    na nakaa-aliw sa pusong may lungkot.

    Sa kaba ng abang mawalay sa Bayan!
    gunita ma’y laging sakbibi ng lumbay
    walang ala-ala’t inaasam-asam
    kundi ang makita’ng lupang tinubuan.

    Pati na’ng magdusa’t sampung kamatayan
    waring masarap kung dahil sa Bayan
    at lalong maghirap, O! himalang bagay,
    lalong pag-irog pa ang sa kanya’y alay.

    Kung ang bayang ito’y nasa panganib
    at siya ay dapat na ipagtangkilik
    ang anak, asawa, magulang, kapatid
    isang tawag niya’y tatalikdang pilit.

    Datapwa kung bayan ng ka-Tagalogan
    ay nilalapastangan at niyuyurakan
    katwiran, puri niya’t kamahalan
    ng sama ng lilong ibang bayan.

    Di gaano kaya ang paghinagpis
    ng pusong Tagalog sa puring nalait
    at aling kaluoban na lalong tahimik
    ang di pupukawin sa paghihimagsik?

    Saan magbubuhat ang paghihinay
    sa paghihiganti’t gumugol ng buhay
    kung wala ring ibang kasasadlakan
    kundi ang lugami sa ka-alipinan?

    Kung ang pagka-baon niya’t pagka-busabos
    sa lusak ng daya’t tunay na pag-ayop
    supil ng pang-hampas tanikalang gapos
    at luha na lamang ang pinaa-agos

    Sa kanyang anyo’y sino ang tutunghay
    na di-aakayin sa gawang magdamdam
    pusong naglilipak sa pagka-sukaban
    na hindi gumagalang dugo at buhay.

    Mangyari kayang ito’y masulyap
    ng mga Tagalog at hindi lumingap
    sa naghihingalong Inang nasa yapak
    ng kasuklam-suklam na Castilang hamak.

    Nasaan ang dangal ng mga Tagalog,
    nasaan ang dugong dapat na ibuhos?
    bayan ay inaapi, bakit di kumikilos?
    at natitilihang ito’y mapanuod.

    Hayo na nga kayo, kayong ngang buhay
    sa pag-asang lubos na kaginhawahan
    at walang tinamo kundi kapaitan,
    kaya nga’t ibigin ang naaabang bayan.

    Kayong antayan na sa kapapasakit
    ng dakilang hangad sa batis ng dibdib
    muling pabalungit tunay na pag-ibig
    kusang ibulalas sa bayang piniit.

    Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak
    kahoy niyaring buhay na nilant sukat
    ng bala-balakit makapal na hirap
    muling manariwa’t sa baya’y lumiyag.

    Kayong mga pusong kusang (pugal)
    ng dagat at bagsik ng ganid na asal,
    ngayon magbangon’t baya’y itanghal
    agawin sa kuko ng mga sukaban.

    Kayong mga dukhang walang tanging (lasap)
    kundi ang mabuhay sa dalita’t hirap,
    ampunin ang bayan kung nasa ay lunas
    sapagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.

    Ipaghandog-handog ang buong pag-ibig
    hanggang sa mga dugo’y ubusang itigis
    kung sa pagtatanggol, buhay ay (mailit)
    ito’y kapalaran at tunay na langit.



    Share your thoughts, reactions, and opinions in the comments section below!

    No comments

    Post Top Ad

    Post Bottom Ad